Ημερολόγιο εγκαινίων

Το πολύβουο μελίσσι των προετοιμασιών δεν πρόλαβε να διακοπεί ως τις 12 που άνοιξαν οι πόρτες. Τελευταίες πινελιές στις πραμμάτειες, κάποιοι που δεν πρόφτασαν και τους βρήκαν οι πρώτοι επισκέπτες να σκαρφαλώνουν σε καρέκλες και να κρεμούν τα κολιέ τους, ερωτήσεις περαστικών

-τι είναι εδώ;

Και τι να πρωτοαπαντήσεις, φτάνουν οι φίλοι με τα δώρα τους, ορχιδέες, τριαντάφυλλα, ένα μπονσάι, δυο μπουκάλια κρασί, λίγες τυρόπιτες στο χέρι, μια κρεμάστρα που λέει " parapera" κι από δίπλα 28 Μαΐου.

Έρχεται και η μπάντα με τα χάλκινα και ξεκινούν να μας παίζουν μουσική στο κατώφλι της Αχαρνών, βγαίνουν τα παιδιά απ' τα παράθυρα και παρατούν τα περίπτερα να δουν τι γίνεται, ακριβώς εκεί περνάει μια μακρόσυρτη κι αργή μοτοπορεία, πάλι οι περαστικοί

-έχει σχέση αυτό με τους μουσικούς που παίζουνε;

και τι να πρωτοαπαντήσεις, είναι μάλλον και τα δυο στον δρόμο. Όχι βέβαια, μάλλον είπαμε, πρόκειται για σύμπτωση και κινάει η μπάντα για να λιβανίσει το κτίριο με ρυθμούς μεταλλικούς και νότες πανηγυρικές, απρόσμενες χαιρετούρες, κάποιος στη λιτανεία με τα δίτροχα είναι γνωστός, μια γουλιά καφέ και πάμε μέσα, το παραπέρα ξεκίνησε.

Στα εγκαίνια περιμένει κανείς μια αυτονόητη καταναλωτική έξαψη, ακόμη και οι φίλοι αγοράζουν επειδή πρέπει, ας πούμε μια συμβολική θυσία για να ευχηθούν κάθε καλό, όμως δεν έγινε αυτό, έγινε κάτι σπουδαιότερο που δεν μεταφράζεται σε μια στεγνή εμπορική γλώσσα, όχι γιατί δεν την περιέχει, αλλά διότι δεν περιέχει μόνο αυτήν. Οι φίλοι μας ήρθαν και με μισό ευρώ στην τσέπη τους, να μας δουν από κοντά και να μπουν με το δεξί, να μας ζωγραφίσουν τους τοίχους μας, να καθίσουν στο πόστο μας για να πιούμε ένα νερό δροσερό.  Οι επισκέπτες μας, οι καλεσμένοι μας, μακρινοί γνωστοί που μας βρήκαν στο διαδίκτυο, διένυσαν 80 χιλιόμετρα ή ταξίδεψαν από την Σύρο και την Σάμο, κατέφθασαν από όλες τις χώρες της Αθήνας, μας χαιρετούσαν και τους χάναμε στον λαβύρινθο των πραγμάτων και των προϊόντων, ο Ιάκωβος Δρακούλης κερνούσε τον καφέ του, από πάγκο σε πάγκο βρίσκονταν στην ταράτσα του δώματος και φωτογράφιζαν την γειτονιά από ψηλά, ύστερα μπερδεύονταν οι μουσικές, βαλκανικές κορόνες και σουίνγκ που στροβιλίζεται απ' την αυλή προς τα πάνω τους καλεί να κατεβούν και να κρατήσουν τους ρυθμούς. Οι ευχές και τα δώρα πήραν κι άλλες μορφές, η αγορά απέκτησε μια ατμόσφαιρα συναντήσεων, που ξεπέρασε όλους τους απολογισμούς της ημέρας.

 Μια αδιάκοπη ροή προσώπων συναντήθηκε με τις δημιουργίες των συμμετεχόντων στα εγκαίνια του parapera, τα παράθυρα προς την αυλή γέμιζαν συνεχώς από βλέμματα περιέργειας, όπως το κάδρο της Γιώτας και του Βασίλη, προκαλούσε τις εκφράσεις μας κι αποτύπωνε την γιορτή

-κάνε ότι πονάς πολύ κι ότι τραβάς τις κοτσίδες σου ή

-κάνε ό,τι θέλεις ή

-α, καλός είσαι εσύ, αστέρι.

Εντολές εκφράσεων, μικρές σκηνοθεσίες στιγμών, οι μπαλκονόπορτες φέρνουν αέρα κατευθείαν απ' τη Βικτώρια, το γλέντι  συνεχίζεται με ένα κοντραμπάσο, ένα ακορντεόν και μια κιθάρα στο εστιατόριο. Οι τυχεροί δίπλα στον πάγκο του μπαρ είναι μια ανάσα απ' τις πιατέλες που απλώνει στη διάθεσή μας ο Angelo, μικρές μπουκιές εγκαινίων παρατίθενται κυκλικά κι ανυπόμονες να διαδεχθούν τις επόμενες αφίξεις των γεύσεων.

Η διάταξη των φώτων πάνω απ' τα περίπτερα και οι ατέρμονες ερωταπαντήσεις, οι απρόσμενες συμπτώσεις στις σκάλες και οι γρήγορες κινήσεις για τα ρέστα, οι αναπάντεχες κουβέντες για συνεργασίες, τα τηλέφωνα που γράφονταν, τα κοσμήματα που δοκιμάστηκαν, τα μπλουζάκια που ήταν στενά και ξαναδιπλώθηκαν για το ράφι τους, τα παπούτσια που αγοράστηκαν και περιμένουν να τα τσαλακώσεις, τα πόδήλατα που ζωγραφίστηκαν και μετρούν χιλιόμετρα στο εκθετήριο, οι παλιοί γνωστοί και τα συσσωρευμένα νέα τους, όλα διαλύονταν καθώς κατέβαινες στο ημιυπόγειο, κι είχε αποκτήσει ο αέρας  μια αισθαντικότητα πυκνή. Το πάθος στα γυρίσματα των τραγουδιών και η σύμπνοια των χειροκροτημάτων μετέδωσαν μια διαφορετική γιορτή από αυτήν του ισογείου και του πρώτου ορόφου με τα περίπτερα των δημιουργών.  Ιδρωμένες μπουκάλες με κρασί αδειάζουν και γεμίζουν, άγνωστοι ως τώρα πιάνουν στη μέση του προαύλιου χώρου ένα βαλς, το parapera κλείνει την πρώτη ημέρα του, μετακομίζουν όλοι στην αυλή και δίπλα στα φρεσκοφυτεμένα δενδρολίβανα. 

Ένα κορίτσι μικρό σχεδόν τρομάζει με το ακορντεόν που ξεδιπλώνεται, καληνύχτες κι ένα ποτήρι ακόμη, αγκαλιές κι αποχαιρετισμοί κι ευχαριστίες, οι γείτονες ήδη κοιμούνται και τα φώτα τους ατάραχα, σβηστά. Εμείς στο σκοτάδι πάλι λέμε κουβέντες ή δεν μπορούμε να πούμε και τίποτε. Ακούμε τους άλλους παραπέρα να συζητούν για την Δευτέρα που έρχεται, για την ημέρα που έφυγε, τι ώρα κλείνει το μετρό κι είμαστε ακόμη εδώ.