Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Σκόρπιες σελίδες σε τάξη - Μαριέττα Καραμαρία





Να χωρέσω μες στην τσάντα μου κι εγώ
Σήμερα που είναι αναγκαίο να μιλήσουμε εκτεταμένα για την επαναχρησιμοποίηση υλικών, η Μαριέττα Καραμαρία μας δίνει μια ενδιαφέρουσα πρόταση, δημιουργώντας τσάντες, σουβέρ, σουπλά και καλάθια από σελίδες περιοδικών, που τις συνθέτει χρωματικά, τις συνδυάζει με δέρμα και ύφασμα  και καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα ευφάνταστο.
Η Μαριέττα Καραμαρία έχει σπουδάσει Διακοσμητική στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας κι έχει πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις.Την έχουμε δει σε παζάρια της σχολής Hill και του Meet Market και μπορούμε να την συναντήσουμε, επίσης, στο μπλογκ της, όπου δημοσιεύει κατά καιρούς τις δημιουργίες της.
Η σκέψη γύρω από την ανακύκλωση των υλικών κι όλων αυτών των πραγμάτων που τα θεωρούμε, εκ πρώτης όψεως, σκουπίδια, χρειάζεται να συζητηθεί περισσότερο και να ευοδωθεί με πολλούς πειραματισμούς. Το να εφευρίσκεις καινούργιες χρήσεις των παλιότερων υλικών και να τα μετατρέπεις σε αντικείμενα εντελώς διαφορετικά, ανοίγει ένα πεδίο πρόσφορο στη σημερινή εποχή της κρίσης
Κι όλα τα περιοδικά που κάποτε τα μάζευα

Να φορέσω κάθε κομμάτι χαρτί

Σε μια θάλασσα τετραγώνων

Να μπω στα κουτιά με τα λόγια

Και να χορέψω με το κίτρινο και το μαύρο

Μεταμορφώνομαι σε καλάθι για τα μήλα

Και κουβαλώ μαζί μου τα μολύβια

Πρωινό με συνθέσεις χιλιάδων σελίδων





Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ένα βιβλίο στο καβαλέτο σου

Τι συμβαίνει όταν η τυπογραφική σελίδα παίρνει τη θέση του καβαλέτου και του τελάρου;
Αυτό είναι το κυρίαρχο ερώτημα της έκθεσης Ό,τι: Η τέχνη του βιβλίου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. 
Η εκθέση περιλαμβάνει ειδικό αφιέρωμα στην ιστορία του Εργαστηρίου: εκτίθενται οι «Δέκα Λευκαί Λήκυθοι» (1956), το τελειότερο βιβλίο της ελληνικής καλλιτεχνικής τυπογραφίας, καρπός πολυετούς και επίπονης δουλειάς από τον Γιάννη Κεφαλληνό, Ιδρυτή του Εργαστηρίου, και τους φοιτητές του. Παράλληλα, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά τις νεανικές τυπογραφικές απόπειρες γνωστών μετέπειτα καλλιτεχνών, όπως της Βάσως Κατράκη, του Χρόνη Μπότσογλου, του Γιάννη Μπουτέα, της Νέλλας Γκόλαντα, της Άριας Κομιανού, και πολλών άλλων.

 "Οι φοιτητές μας δημιουργούν βιβλία-έργα τέχνης. Τους ενθαρρύνουμε να γράφουν οι ίδιοι το κείμενο και μετά να το στοιχειοθετούν είτε με το χέρι είτε με έναν από τους πιο σύγχρονους τρόπους που προσφέρει η ψηφιακή τυπογραφία." Λεώνη Βιδάλη

"Σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία ο επισκέπτης στην έκθεση να μπαίνει μέσα στο βιβλίο. Έτσι κατασκευάσαμε μια διαδρομή 40 μέτρων, με ύψος 2,20 μέτρων, όπου μεγεθυσμένες σελίδες των βιβλίων αναρτώνται η μια δίπλα στην άλλη – σαν να ξετυλίγεις ένα πολύ μεγάλο πάπυρο."Χαρά Μαραντίδου

"Το βιβλίο μου ήθελα να έχει ένα πολύ απλό εξώφυλλο, χωρίς καθόλου πληροφορίες, για να διατηρήσω το στοιχείο της έκπληξης. Ανοίγοντάς το αρχίζει και ξεδιπλώνεται ένα ψάρι και αφού ανοίξει το στόμα του ανακαλύπτεις στο «στομάχι του» το ποίημα του Ελύτη «Το ψάρι που έφαγε του πελάγου το τριφύλλι". Ελευθερία Αλεξανδρή

"Το βιβλίο μου «Οθέλλος» είναι ένα πάντρεμα του σεξπιρικού κειμένου και ραπ στίχων. Η ιστορία του Μαυριτανού ήρωα είναι δοσμένη με στοιχεία από τη μαύρη κουλτούρα, τα γκράφιτι, ενώ δεν λείπουν και οι προσωπικές μου καλλιτεχνικές εμμονές, οι μέλισσες και οι καρδιές. "Κατερίνα Χαδουλού
(Από την AthensVoice)

"Την κληρονομιά των προγονών σου την κουβαλάς, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Στην περίπτωση που την υπηρετείς λέγεται παράδοση, κι αν θες να της πας κόντρα, πρέπει να την υπερβείς, να τη μετουσιώσεις με νεωτερικό λόγο σε κάτι επίκαιρο. Μόνο τότε οι δημιουργοί-καλλιτέχνες έχουμε τύχη (αυθαίρετο, αλλά βάζω και τον εαυτό μου μέσα, ως γραφίστα).
Τι θέλει να μας πει, λοιπόν, σήμερα μια έκθεση βιβλίων καλλιτεχνών του ενός ή ελάχιστων αντιτύπων από το Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου στο Μέγαρο Σταθάτου του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης;
Εκ πρώτης όψεως, σε πολλούς αναγνώστες ελάχιστα, όμως σε μια δεύτερη ανάγνωση, έχει να υπενθυμίσει, να διευρύνει, να ευαισθητοποιήσει, να αφυπνίσει, να συμβάλει, εντέλει, στη δημιουργία ενός σύγχρονου κριτηρίου.
Να υπενθυμίσει ότι ο Αιγύπτιος εκ Παρισίων ορμώμενος χαράκτης Γιάννης Κεφαλληνός, ιδρυτής του Εργαστηρίου το 1939, επί τρία χρόνια (1953-56), μαζί με τους μαθητές του, δημιούργησε έναν τυπογραφικό μύθο. Οι «Δέκα Λευκοί Λήκυθοι» αποτελούν έναν άθλο δεξιοτεχνίας [...]
Να διευρύνει το προσδόκιμο της ζωής του βιβλίου, δίνοντας μια άλλη διάσταση, σαν απάντηση στο ερώτημα «πού πάει η αγορά», να δι- ευρύνει τους ορίζοντες των νέων καλλιτεχνών φέρνοντάς τους πιο κοντά, πιο «μέσα» στην τεχνική της τέχνης τους ώστε να οδηγηθούν σε άλλα μονοπάτια, ν' αναζητήσουν δρόμους όπως εκείνον που θα σου φέρει το φλερτ με το γκραφίτι, τα κόμιξ, τη γραφιστική, την οπτική επικοινωνία. [...]
Να ευαισθητοποιήσει αναγνώστες, εκδότες, τυπογράφους, μαρκετίστες, συλλέκτες, υπεύθυνους προϊσταμένους και υφισταμένους, πρόσωπα που εμπλέκονται θεσμικά, αλλά περιπλέκουν εγωιστικά, από τους ίδιους τους φοιτητές της ΑΣΚΤ (βλ. κατάληψη προ δεκαετίας λόγω άρνησης δημιουργίας Τμήματος Εφαρμοσμένων Τεχνών) μέχρι τους κλητήρες, ώστε να καταλάβουν ότι ο κόπος, η επιμονή, η προσήλωση και η πίστη οδηγούν πάντα σε ανταγωνιστικά «προϊόντα»[...]
[...]Να λειτουργήσει σαν βατήρας όπου θα «πατήσει» για να εκτιναχθεί σε ένα διεθνές πλαίσιο με το οποίο θα έλθει σε όσμωση, σε «γάμου κοινωνία».[...]
(Από τον Γ. Καρλόπουλο, στο βιβλιοφιλικό παράρτημα της Lifo)

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Σιωπηλή επανάσταση από τον Γιώργο Γραμματικάκη


"Οι  Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους."
                                       Φράντς  Κάφκα, Η σιωπή 

Καθώς  η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.
Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες...............
Η επανάσταση  λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι  μια  επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση  βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει  από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με  κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.
Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης  του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το  ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.
Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται  ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα  της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί  στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του.........
......Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο  φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής   δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού εκδηλώνεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι  επειδή θέλει να  κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο..............
.....................Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: Την δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες.

Αυτός άλλωστε –εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, ούτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο...................


Αποσπάσματα απο άρθρο του Γ.Γραμματικάκη στο protagon

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Σαββατιάτικες προβολές με νόημα

Η πρόσβαση των βαρήκοων και των κωφών στα έργα πολιτισμού είναι ένα ζήτημα που ακόμη δεν έχει λυθεί
Στο θέατρο, αν εξαιρέσει κανείς το Θέατρο Κωφών που δημιουργήθηκε το 1983 χάρη στις προσωπικές προσπάθειες του Στρατή και της Νέλλης Καρρά, δεν υπάρχει καμμία συγκροτημένη προσπάθεια, ώστε όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα ακοής να παρακολουθούν ισότιμα τις παραστάσεις που απευθύνονται στους ακούοντες. Αξιοπρόσεκτη είναι, επίσης, η απαγόρευση φοίτησης των μη αρτιμελών ατόμων , μεταξύ των οποίων και οι κωφοί, στις ελληνικές δραματικές σχολές, κάτι που με βεβαιότητα δεν συμβαίνει στην Αγγλία ή την Γαλλία, όπου λειτουργούν δύο και τρία Θέατρα Κωφών σε κάθε χώρα. Πρόκειται για μια παράλογη απαγόρευση, που θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ακυρώνει την αμεσότητα της επαφής ενός ανθρώπου με την τεχνική μιας τέχνης
Στον Κινηματογράφο, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, μιας και ο υποτιτλισμός των ελληνικών ταινιών είναι ένα πράγμα ανήκουστο και, στις ξενόγλωσσες ταινίες, ακόμη κι αν ένας κωφός αρκεστεί στα μπλοκμπάστερ του σινεμά της γειτονιάς του, δεν θα διαβάσει ποτέ στους υπότιτλους τις περιγραφές εκείνες που αφορούν στους ήχους της ιστορίας. Αν πάμε λίγο παραπέρα από την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη, αν πάμε δηλαδή σε μια μικρή επαρχία που τα σινεμά είναι ακόμη λιγότερα,θα διαπιστώσουμε πως τα έργα πολιτισμού στα οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση κωφά και βαρήκοα άτομα είναι μηδαμινά
Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα και, κατά συνέπεια, εδώ θα μιλούσαμε μόνο για την τηλεόραση, που με την σειρά της έχει παραχωρήσει ελάχιστο τηλεοπτικό χρόνο στους κωφούς: η διερμηνεία περιορίζεται στα ολιγόλεπτα απογευματινά δελτία ειδήσεων και τα ψηφιακά της κρατικής τηλεόρασης υποτίθεται ότι παρέχουν δυνατότητα υποτιτλισμού, που συχνά καταλήγει προβληματική
Ας αφήσουμε τα παιδαγωγικά ιδρύματα που στερούνται διερμηνέων, ώστε η διδασκαλία να εμπεδώνεται από κωφούς και βαρήκοους φοιτητές, τα μουσεία που στερούνται ειδικευμένων ξεναγών ή ειδικού εξοπλισμού για τους χρήστες ακουστικών βαρηκοϊας,  τις ελάχιστες προσπάθειες να συνδεθεί ο χορός και η μουσική με όσους έχουν προβλήματα ακοής. 
Οι περισσότερες πρωτοβουλίες είναι μεμονωμένες κι αρκετές λύσεις κινητοποιούνται κυρίως από την Ομοσπονδία Κωφών, μέσα από την οποία δικτυώνονται ποικίλες ομάδες για την Τέχνη, τον Αθλητισμό, την κοινωνικοποίηση των κωφών ανθρώπων. 
Ανάμεσα σε όλους αυτούς που αναζητούν ουσιαστικές απαντήσεις στο θέμα, είναι η φωτεινή προσπάθεια του Θεάτρου Κωφών, το οποίο, αν και βρίσκεται υπό διάλυση, ξεκίνησε το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου έναν κύκλο προβολών, τα "Σαββατόβραδα με νόημα", κάνοντας πρεμιέρα με την "Αληθινή ζωή" του Π. Κούτρα, παρουσία του σκηνοθέτη. Το πρόγραμμα θα διαρκέσει ως τις 2 Απριλίου και είναι επιλογή ταινιών και ντοκιμαντέρ, που αγγίζουν το θέμα της περιθωριοποίησης ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Φυσικά, στο πλαίσιο της ισότιμης πρόσβασης  έχει ανατεθεί σε σχετικό επαγγελματία η δημιουργία ελληνικών υποτίτλων για όλες τις ταινίες των εκδηλώσεων.
"Μετά από δύσκολη προσπάθεια, χωρίς τις υψηλές γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις που διευκολύνουν τη ζωή, κατορθώσαμε να εξασφαλίσουμε τη συνεργασία σημαντικών δημιουργών με άποψη. Η παρουσίαση επιλεγμένων ντοκιμαντέρ και ταινιών μυθοπλασίας θα αποτελεί το κυρίως θέμα, το κύριο σώμα, της σαββατιάτικης συνάντησης που σας προτείνουμε. Δε θα είναι το μόνο. Μετά το πέρας των προβολών και με τη συμμετοχή των δημιουργών ή/και των πρωταγωνιστών των ταινιών, το πρόγραμμα προβλέπει συζήτηση. Για τους μύθους και τα στερεότυπα που εδραιώνουν το ρατσισμό μέσα μας. Για τους ορατούς και αόρατους φράκτες που κτίζουμε ή μας κτίζουν στο όνομα της ασφάλειας και εντέλει είναι τα βαθιά σύμβολα της καθημερινής μας ανασφάλειας. Για όσα τεχνητά μας χωρίζουν. Ώστε να ανακαλύψουμε και να αποκαλύψουμε όσα φυσικά και αυτονόητα μας ενώνουν.

Προχωρημένες ταινίες και κατόπιν εξίσου προχωρημένη συζήτηση; Αυτό είναι όλο; Τόσοι και τόσοι δεν το προτείνουν; Γιατί να είναι η δική μας πρόταση κάτι το διαφορετικό, το ιδιαίτερο, το πιο θελκτικό; Είναι;
Είναι! Διότι η τέχνη μας, το Θέατρο Κωφών, είναι βαθύτερα όλων συνδεδεμένη με την αναγνώριση, απόδοση και εμβάθυνση του κάθε νοήματος, είναι εξ ορισμού και εξ ολοκλήρου νοηματική τέχνη. Διότι η «δουλειά» μας, η «δουλειά» όσων επί 26 χρόνια υπηρέτησαν το Θέατρο Κωφών και όσων σήμερα το υπηρετούν, ήταν και είναι το πάντρεμα της προσωπικής μητρικής νοηματικής γλώσσας με την παγκόσμια εκφραστική θεατρική γλώσσα. Διότι, ξέροντας να επικοινωνούμε το νόημα, ξέρουμε και να νοηματοδοτούμε την επικοινωνία με τον πλέον φυσικό τρόπο.", αναφέρεται στην σχετική ανακοίνωση του Θεάτρου Κωφών.
Εδώ, περισσότερες πληροφορίες και όλο το πρόγραμμα προβολών κι εδώ, το εξαιρετικό άρθρο της Σάντρας Βούλγαρη, στην Καθημερινή, για την πρεμιέρα του εγχειρήματος αυτού.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Η στιγμή των ποδηλάτων

Το ποδήλατο και οι περιορισμοί
Η έκφραση "ζωή ποδήλατο", θα μπορούσε να πει κανείς πως σήμερα αποδίδεται, κυριολεκτικά, στην πραγματικότητα των καθημερινών διαδρομών, όλων εκείνων που επιλέγουν τις ακτινωτές τους ρόδες για να μετακινηθούν στην Αθήνα. Διαβάζουμε στο "Βήμα" αυτό το εκτενές άρθρο, που αφορά μερικές συνηθισμένες δυσκολίες, οι οποίες συναντώνται στους αθηναϊκούς δρόμους και, φυσικά, συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο την έλλειψη ποδηλατόδρομων, αλλά, κυρίως, την αδιαφορία των οδηγών Ι.Χ. και Μ.Μ.Μ., καθώς και την περιορισμένη ευαισθησία των αρχών, όσον αφορά την επίλυση των ζητημάτων αυτών. 


Ποδήλατα παντού


Κοινή επιθυμία των ανθρώπων που θέλουν να εντάξουν το ποδήλατο στην ζωή τους, είναι, πρωτίστως, ένα επαρκές δίκτυο κατάλληλων δρόμων, καθώς και η θέσπιση και η τήρηση σχετικών νόμων που αφορούν αυτό το μέσο μεταφοράς. Πριν από όλα αυτά, όμως, στη σημερινή Αθήνα οφείλουμε να μιλήσουμε για την δυνατότητα μεταφοράς των ποδηλάτων στο Μετρό, αλλά και σε όλα τα Μ.Μ.Μ., χωρίς περιορισμούς σχετικά με τις ώρες εισόδου και το είδος του ποδηλάτου. Εκτός από το τραμ, στο οποίο επιτρέπεται πλήρως η μεταφορά του ποδηλάτου και έχει από τον Σεπτέμβρη του 2010 προχωρήσει στο πιλοτικό πρόγραμμα "Τραμ-Ποδήλατο, Παράλληλες Διαδρομές", δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι στα υπόλοιπα Μ.Μ.Μ. υπήρχε κάποια φιλική αντιμετώπιση, ως την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου


Ακριβό μου ποδήλατο και πού να σε χωρέσω;

Από όσο φαίνεται, στα λεωφορεία και στα τρόλλεϋ απαγορεύεται ακόμη η είσοδος των ποδηλάτων και, πολύ συχνά, έγκειται στην κρίση των οδηγών ή των συνεπιβατών, αν θα επιτρέψουν σε έναν ποδηλάτη να μεταφέρει το όχημά του. Στον Ηλεκτρικό, επιτρέπονται μόνο δύο ποδήλατα ανά συρμό, πάντα με γνώμονα τις ώρες αιχμής και τον βαθμό όχλησης συνεπιβατών, ενώ στον Προαστιακό επιτρέπεται η χρήση του χώρου ΑΜΕΑ, εφόσον αυτός δεν χρησιμοποιείται. Όσο για το Μετρό, μονάχα τα σπαστά ποδήλατα επιτρέπονταν και όχι σε ώρες αιχμής. Εδώ, αναγράφονται όλοι οι κανόνες για το θέμα αυτό, (παράγραφος Β).
Καλημέρα με χιλιάδες ακτίνες


Είναι μεγάλη μέρα για τα ωραία μας ποδήλατα, λοιπόν, η 16η Φεβρουαρίου, μιας και με απόφαση του υφυπουργού Υποδομών, κ. Σπ. Βούγια, από τον Μάρτιο του 2011θα επιτρέπεται πιλοτικά η μεταφορά των ποδηλάτων στο Μετρό και, συγκεκριμένα, θα επιτρέπονται μόνο δύο ποδήλατα, στο τελευταίο βαγόνι κάθε συρμού, τις Τετάρτες, από τις 18: 00 έως τη λήξη της βάρδιας, καθώς και τις Κυριακές, από τις 12: 00 το μεσημέρι, έως τη λήξη της βάρδιας.
Σύμφωνα με το υπουργείο Υποδομών, η πιλοτική εφαρμογή του μέτρου θα διαρκέσει τέσσερις μήνες και στο τέλος του Ιουνίου θα αξιολογηθεί η λειτουργικότητα της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας.


Δυο ρόδες βράδυ και πρωί


Μέσα στη νύχτα οι ορθοπεταλιές


Τα χαρμόσυνα νέα ενθουσίασαν την ποδηλατική κοινότητα της Αθήνας, μιας και πρόκειται για ένα βήμα προς τα εμπρός για το ποδήλατο μέσα στην πόλη. «Σήμερα είναι μια μέρα χαράς για την ποδηλατική κοινότητα της Αθήνας, καθώς το μετρό ανοίγει την πόρτα τους στους ποδηλάτες της πόλης. Το μακροχρόνιο αίτημα της ποδηλατικής κοινότητας και οι αγώνες που έδωσαν συλλογικά οι freeday, Ποδηλάτ-ισσε-ς, Φίλοι του ποδηλάτου, Critical Mass, Λόκαλ, Λούμπεν, Ποδηλάτες νότια, Εθνική Ομάδα Ποδηλασίας, Αθλητικές ομάδες, αλλά και κάθε ένας ποδηλάτης μεμονωμένα, έπιασαν τόπο», αναφέρει ο Γ. Αμυράς της δημοτικής κίνησης "Επιμένουμε Αθήνα".


Ένα ποδήλατο ανθίζει μες στην πόλη


υ.γ. Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Τσιμπίδη και τα ταξίδια της. 




Χoρός δράσης ,το θέατρο κατοίκων , bike respect , οι μπανταρισμένοι και τα δρομολόγια

    Μία δραστηριότητα πολιτιστικού ακτιβισμού που ξεκίνησε ο Σωτήρης Χατζάκης και οι συνεργάτες του για να μετατρέψουν το αίσθημα αποτυχίας και απραξίας σε θετική έμπνευση και δράση:

    «Στο ΚΘΒΕ ξεκινήσαμε έναν πολιτιστικό ακτιβισμό με στόχο την ψυχαγωγία των πολιτών μέσω της τέχνης δωρεάν!. Δηλαδή θέατρο στα καφέ, με ετήσιο φεστιβάλ «Χορός δράσης», όπου συσπειρώνονται όλες οι ομάδες της πόλης και της Βορείου Ελλάδας (hip hop dancers, gothic models, μονάδες απεξάρτησης, ομάδες χορού, ομάδες θεάτρου). Μετά από αυτό, κάναμε το «Θέατρο Κατοίκων» με επισκέψεις σε σπίτια παραπληγικών και κατάκοιτων ανθρώπων,  με μία λίστα τεράστια 700 ανθρώπων (οι περισσότεροι νέοι από ατυχήματα με μοτοσυκλέτες) αλλά και Bike respect ποδηλατοδρομίες, με σεβασμό στο ποδήλατο, την οικολογία και την υγεία. Συγχρόνως, επειδή υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση στους υποψηφίους για τις δραματικές σχολές στην προετοιμασία τους, δηλαδή παραπαιδεία, ιδρύσαμε ένα τμήμα προετοιμασίας υποψηφίων δωρεάν! Ακόμη, τρία παιδαγωγικά προγράμματα για σχολεία και νοσοκομεία. Πηγαίνουμε στις φυλακές, στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, με δωρεάν δράσεις με τις ομάδες «Μπανταρισμένοι» μουσικοχορευτικό, τα «Δρομολόγια» που ηθοποιοί απαγγέλουν, όπως επίσης υπήρχε πριν 26 χρόνια το κλιμάκιο Μακεδονίας - Θράκης του ΚΒΘΕ μία κινητή σκηνή που πλέον ξαναταξιδεύει στην βόρεια Ελλάδα σε 42 χωριά και παραμεθόριες κοινότητες».
διαβάστε περισσότερα εδώ: tvxs.gr


Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Τα δαχτυλίδια των ημερών - Μαρία Αποστόλου



Home Sweet Home
H Μαρία Αποστόλου, γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1978. Σπούδασε ψυχολογία και ασχολείται με παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες.
Η ενασχόλησή της με το χειροποίητο κόσμημα ξεκίνησε το 2005 κι έχοντας παρακολουθήσει εργαστήρια και σεμινάρια σύγχρονου εικαστικού κοσμήματος στη Χαλκίδα και στο Λονδίνο, ακολουθεί μία πορεία άκρως δημιουργική, με αποκορύφωμα την συμμετοχή της στο Ring A Day project, στο οποίο έλαβαν μέρος σχεδιαστές κοσμημάτων από όλον τον κόσμο.
Επίσης, έχει πάρει μέρος σε ομαδική έκθεση κοσμημάτων με βότσαλα,στην Collioure της Γαλλίας.
Σήμερα, συνεχίζει να σχεδιάζει και να κατασκευάζει κοσμήματα στο εργαστήριό της στη Χαλκίδα, τα οποία συνδυάζουν ασήμι και ημιπολύτιμους λίθους με υλικά και αντικείμενα όπως κλωστή, ύφασμα, μαλλί, χαρτί, βότσαλα, κοχύλια, ρητίνη κ.ά.
Το ενδιαφέρον της εστιάζεται στη ευφάνταστη χρήση και το συνδυασμό υλικών, στα οποία προσδίδεται αξία, με άλλα, που μπορεί να θεωρηθούν καθημερινάαναλώσιμα ή λιγότεροπολύτιμα”.
Οι κύριες επιρροές της προκύπτουν από βασικά γεωμετρικά σχήματα, φόρμες  και χρωματικούς συνδυασμούς από τον κόσμο της φύσης.





Να ξύσω τα μολύβια μου κι ύστερα να στολιστώ 
Να ενσωματωθώ στο καλοκαίρι

Φυτρώνουν ελπίδες στα χέρια μου 
Κερνάω λικέρ από ρόδι

Το φθινόπωρο με περικυκλώνει με τα χρυσάνθεμα




Την ανακαλύψαμε μέσα στη μεγάλη θάλασσα του flickr κι έπειτα από μία αλληλογραφία που είχαμε μάθαμε περισσότερα για εκείνην και τις δημιουργίες της. Εντυπωσιάζει, επίσης, το blog της, στο οποίο εκτός από τα κοσμήματα αναγράφονται καθημερινές πηγές έμπνευσης που ξεκινούν από ένα ταξίδι ή μια σκέψη, ως ένα υγρό κέικ σοκολάτας. Σύντομα, θα δούμε τα κοσμήματά της και στο Μουσείο Μπενάκη (κτήριο οδού Πειραιώς).
Καινούργιες πολιτείες

Και δάκρυα τυρκουάζ

Μια τριλογία μεταλλική στη χούφτα μου
Να κουμπώσω τις ευχές μου
Και να μου πεις, κάποια στιγμή, πού είναι το δαχτυλίδι που θα φορέσεις 


Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ενηλικίωση με την διαδικασία του επείγοντος

Aποσπάσματα από ενα άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή της Κυριακής 13/2/01   :
.....Ο 21ος αιώνας είναι στην αρχή του δοκιμάζοντας δεδομένα, σκέψεις και κοσμοθεωρίες. Το Διαδίκτυο στις νεολαίες που αντιδρούν συλλογικά στις καθοριστικές αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση, για παράδειγμα (βλέπε Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία), ήταν οδηγός και συμπαραστάτης. Πύκνωσε χρόνους και συμπεριφορές. Μια ολόκληρη γενιά δίνει σάρκα και οστά στην επιθυμία να έχει μια δικιά της επιθυμία. Εχει την τραχιά μορφή μιας τομής, μιας ρήξης.
.....Στην ελληνική πραγματικότητα το «δεν πάει άλλο», η διαχωριστική γραμμή δηλαδή ανάμεσα σε ένα χρεοκοπημένο παρόν και στην προσπάθεια εξυγίανσής του, προϋποθέτει και τη μετάβαση από την ανήλικη ανευθυνότητα στην ενήλικη σκέψη και πράξη. Κι εδώ, οι μετατοπίσεις οφείλουν να είναι διακριτές. Στη στάση και στη συμπεριφορά.
Η διαδικασία είναι επώδυνη. Κριτική και αυτοκριτική. Το πέρασμα στην ενήλικη ζωή δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε ευφορικό. Συνοδεύεται, συχνά, από ανατροπές δυσβάστακτες και κοπιώδεις. Απαιτεί διαφορετική οργάνωση ζωής και καθημερινότητας. Προκαλεί αντιδράσεις και σχίσματα.
....Οι αλλαγές έχουν πολλά φορτία αδικίας και διαψεύσεων. Διαλύουν στερεότυπα, ξεβολεύουν, προκαλούν εκρήξεις και βία. Η πάλη δεν είναι έννοια αφηρημένη ούτε περιορίζεται σε ψυχολογικούς όρους. Η διαδικασία της ενηλικίωσης όμως δεν είναι ήρεμη και καθωσπρέπει. Εχει πολλές παλινδρομήσεις και συχνή καταφυγή στο φαντασιακό. Ενα είναι σίγουρο: η πορεία ξεκίνησε και δεν έχει επιστροφή.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Απογευματινός χάρτης ευκαιρίας

Διαδρομές στο κέντρο ,τα διαφορετικά βλέμματα, απορημένη νεογέννητη  συνεννόηση, πόσο παράξενη να  φαίνεται η Αθήνα στα μάτια τους, τοίχοι που έχουν  την ανάγκη να μιλήσουν να φωνάξουν, μια σιωπή έτοιμη να εκραγεί σε χίλια μικρά λαμπάκια, τα γκράφιτι των τοίχων, τα αυτοκίνητα διεκδικούν τον άγριο ρόλο τους, οι περαστικοί στα πεζοδρόμια  ηθελημένοι κομπάρσοι,βιτρίνες υπόκωφες κραυγές,το φως απ' τις ταμπέλες ραβδίζει το απόγευμα, διεκδικεί πρωτεία,το πράσινο και το κόκκινο των φαναριών σκάβει στο ασπρόμαυρο τοπίο,τα πρώτα φώτα στα παράθυρα με σηκωμένα τα παντζούρια, βουίζει  αχνή μουσική υπνοδωματίων,το κίτρινο σκονισμένο των τρόλεϊ  παριστάνει τον ανήξερο για το ποσά εισιτήρια χτυπιούνται στα ακυρωτικά μηχανάκια, τα πούλμαν της γραμμής Βουκουρέστι - Αχαρνών κατεβάζουν τους μουδιασμένους  επιβάτες από Ρουμανία, με σκούρα ρούχα να πάρουν τις βαλίτσες τους, να επιστρέψουν  στη δική τους περιπέτεια που την κρατούν γερά στην τσέπη τους,το ενοικιαστήριο στο σκοτεινό μαγαζί, στη τζαμαρία διαβάζω ήταν ουζερί που αρρώστησε κι έκλεισε, ένας ράφτης που σιδερώνει με  ισχνό φως, η μυρωδιά του σιδερώματος με στέλνει στιγμιαία βόλτα μια δεκαετία πίσω, στο Πολωνέζικο ζαχαροπλαστείο μου χαμογελάει ένα τσουρέκι  με παπαρουνόσπορο και μια τούρτα με χρώμα μπλε,το μπλε της λίμνης με μια τόση δα μικροσκοπική πάπια να πλέει στα νερά της, τούρτα μια χαρά για γενέθλια αν ήσουν μόνο επτά χρονών, παρακάτω στα μπακάλικα ντελικατέσσεν της Ιουλιανού ακούω ένα πιάνο να παίζει συστηματικά μελωδίες του Σοπέν, κόκκινα κουτιά με σοκολατάκια,βότκες, διαφορετικά και καλοτοποθετημένα αλλαντικά, παίρνω το θάρρος να μπω μέσα να θαυμάσω τις λιχουδιές από κοντά, ρωτάω την ξανθιά υπάλληλο που δεν  χαμογελάει, πώς τις λένε  αυτές τις μικρές πιτούλεςΠιερόγκι μου απαντά, απέναντι ένα κτίριο  χωρίς παράθυρα, φυσάει ο αέρας και έρχεται μια μυρωδιά καμένου ξύλου, το καφενείο η Οδύσσεια, στο στενό δυο ισόγεια σπίτια με σιδερένιες  πράσινες  πόρτες, ήχος από γυάλινο ποτήρι την ώρα που συναντάει το τσιμέντο και σπάει, στα μπαλκόνια απλωμένα  ρούχα  φανέλες που ίδρωσαν στον ποδαρόδρομο και λερωθήκαν από τη κόκκινη σάλτσα της μακαρονάδας, με χαιρετούν τα μανίκια, κάτι ξέρει ο βοριάς  και πάει να μου το σφυρίξει, δεξιά στην Αλκαμένους στο καφενείο - κουτούκι "η Γη" μια ζωγραφιά του καραγκιόζη  μου κάνει κι αυτή νοήματα με το μακρύ της χέρι και τα κορίτσια απ΄το υποκατάστημα της  Τράπεζας, μετά το σχόλασμα  κάτι γιορτάζουν και χορεύουν με την φωνή του Πάνου Γαβαλά, παραγγέλνω ένα καραφάκι τσίπουρο να ακουμπήσω το γάργαρο γλέντι, να κλέψω λίγο  κέφι, να πάρω δυνατός το δρόμο μέχρι  τον Σταθμό Λαρίσης.