Διαδρομές - Ακροβάτης στην Ακρόπολη

Μια εικόνα, ένα τετράγωνο καταγής στην Τσάμη Καρατάσου, το νιαούρισμα στο περβάζι του γάτου, το κουδούνι σε κολλάρο που ταλαντεύεται, το ανοιχτό παράθυρο, το φουγάρο του φούρνου, ο προπορευόμενος backpacker, οι περιστρεφόμενοι χάρτες, οι ταυτόχρονες ματιές, οι μανούβρες του πάρκινγκ, η στενότης των πεζοδρομίων οδηγεί σε προτεραιότητες,

-περάστε

-όχι, εσείς

οικοδεσπότες των βημάτων, της πόλης ακροβάτες.

Ο δρόμος καμμιά φορά νοσεί, αν δεν περπατηθεί λιγάκι περισσότερο, αν δε βρει πρόσωπο στην Δευτέρα της παρουσίας μας.

Ο δρόμος, βεβαίως, μιλάει, ξεφλουδίζει τα παλιότερα λόγια του, με τις δρασκελιές μας ανασκάπτεται κι εκμαιεύεται η ιστορία του από τους περιπατητές.

Τραγουδάει και τρίζει και κελαρύζει στους υπονόμους, στ' αρχαία ρέμματα που αντιλαλούν ως τα ονόματα των οδών, μυθικά καναρίνια στα μπαλκόνια αφηγούνται, μικρο-ιστορίες των πολυκατοικιών, τους γδούπους στις μεσοτοιχίες.

Ακούει τις αναγνώσεις των ποιημάτων, το μονόλογο του σπουδαστή, τις τηλεοπτικές αναλαμπές των ραδιοφώνων.

Ανηφορίζεις τη Φιλοπάππου και βλέπεις μια πίστα χορευτών στο γκαράζ των εργατικών κατοικιών με τις εισόδους παραταγμένες στο διάδρομο κι απέναντι ο λόφος καθημερινός.

Μια αλάνα φτωχών χορευτών κι ερωτευμένων εφήβων που αυτοσαρκάζονται, ένα τσίρκο εκφραστικών προσώπων με ήσυχα χρώματα στις φορεσιές τους, μερικοί φορούν στολές, είναι μάλλον η Φιλαρμονική στην Αποστόλου Παύλου κι ακούς τα "Εννέα όγδοα για μία Καρυάτιδα".

Κατευθύνεσαι για το Καλλιμάρμαρο κι ονειρεύεσαι πιθανότητες, ποιες να είναι η μελωδίες για την Διάκου, πόσο να είναι και το τέμπο του κατήφορου που πήρες.