Η παράσταση άρχιζε στις 10, και εγώ μόλις εκείνη την ώρα άφηνα το αυτοκίνητο σε έναν παράδρομο στου Ψυρρή. Πεζή πια, άρχισα να κινούμαι στους δρόμους της γειτονιάς, που τα προηγούμενα χρόνια είχε βρεθεί στο επίκεντρο της in διασκέδασης της Αθήνας.
Και όμως, η σημερινή -ίσως λόγω ημέρας, ίσως λόγω οικονομικής κρίσης, ίσως επειδή το Γκάζι πήρε τα ηνία- παρακμή της περιοχής μού άρεσε περισσότερο από τη μοδάτη άνθησή της. Σε μια ταβέρνα η «Καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία» του Πουλόπουλου διασκέδαζε έναν μοναχικό θαμώνα και τους ελάχιστους λαθρακουστές - θαμώνες της διπλανής πλατείας. Σε μιαν άλλη, ένα ζευγάρι δειπνούσε και ο τραγουδιστής εκείνη την στιγμή θυμόταν τον Βοσκόπουλο …
Ακόμα και στην Κατοχή, στον πόλεμο που περιγράφει ο ποιητής, υπήρχαν στιγμές που ξέδινες. Τώρα, το άγχος, η οργή, η ανασφάλεια, ο φόβος... δεν σε αφήνουν στιγμή.
«Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι
Αποκριάτικο
γεμάτο μίσος
το 'δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα
μαχαιρωμένο.
Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά».
Είδα τον Βασιλιά Ληρ του Τζακόμπι στο Μέγαρο, τη νύχτα του μεγάλου κρύου. Πήγαμε με τα πόδια από το κέντρο, ο αέρας θύμιζε Μεσευρώπη - σε κένταγε σαν βελόνα του τατουάζ. Σκοτεινή πόλη, αφώτιστη, αλλά τουλάχιστον στη λεωφόρο αυτή υπάρχει άπλα, αυτοκίνητα κι ένα υπόλειμμα αστικού κλέους.
....σύμφωνα με τη θεωρία της φυσαλίδας, ένας Αθηναίος, για να προστατέψει τον εαυτό του από δυσάρεστες εμπειρίες μέσα στην πόλη και στενόχωρα συναπαντήματα, διαμορφώνει την καθημερινότητά του μέσα από συγκεκριμένες επιλογές και διαδρομές / ζει σε μια συγκεκριμένη περιοχή (όσο το δυνατόν πιο «καλή» και «ακίνδυνη» του επιτρέπουν τα οικονομικά του) / βγαίνει σε συγκεκριμένα μέρη για φαγητό και ποτό / έχει φίλους με παρόμοιο lifestyle / τα Σαββατοκύριακα ή το καλοκαίρι πάει σε συγκεκριμένα νησιά και προορισμούς....
Απόκριες του 1979, στη μονοκατοικία που βρίσκεται στην οδό Σωφρονίσκου 11, στον περιφερειακό του Νίκος Αλεξίου, η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο συγκάτοικός μου Γιώργος Ευσταθίου με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο. «Εδώ είσαι; Να σου συστήσω έναν καινούργιο φίλο» λέει και μπροστά μου εμφανίζεται ένα πανέμορφο αγόρι 19 χρονών, με σγουρά μαλλιά, μελαγχολικά μάτια και χείλη ηδονικά πλασμένα. Λέγεται Νίκος Αλεξίου, ήρθε από το Ρέθυμνο να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, είναι ζωγράφος, μήπως θα μπορούσαμε να τον φιλοξενήσουμε για λίγο διάστημα;
αποσπάσματα από άρθρα αυτής της εβδομάδας των :Απ. Λακατσά (Καθημερινή) ,
Ν. Δημου (Lifo), Στ.Τσαγκαρουσιάνου (Lifo), Δ.Ρηγόπουλου( Lifo), Γ.Παυριανού (Αthens Voice)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου