Την Αθήνα την εφευρίσκουμε

Χρειάζεται να την περπατήσουμε και να δούμε τα φωτεινά πρόσωπα που βγαίνουν από το κομμωτήριο, όπως κι εκείνα τα θολά που ξεπορτίζουν από ταβέρνα της Προπυλαίων, θέλουμε να είμαστε παρόντες στο γλέντι που κρύβουν οι ατμόσφαιρες.
Χρειάζεται να την υπομείνουμε, την Αθήνα που φλυαρεί με φωνές οξείες και σφυρηχτά μερακλώματα, την Αθήνα που παραπατάει μεθυσμένη σαν εσένα κι εμένα κι αγνοεί το στριμωξίδι στον διάδρομο του μπαρ. Ξημερώνει με μια παράξενη τυρόπιτα κι ένα παγκάκι στο κατόπι να ξεκουραστούμε.
Χρειάζεται να την χρησιμοποιήσουμε την απάνω Αθήνα, την πόλη των ταρατσών με τα πολλά της καθρεφτάκια, να συναντήσουμε ιδέες υλοποίησης, να δούμε με τα μάτια μας την εφαρμογή του πειράματος, να μετατρέψουμε την βοή σε  τραγούδι παλιό όσο κι ο καθένας.
Χρειάζεται και να εξηγήσουμε, πως τόση αγάπη για μια πόλη, που την βλέπουμε και μπορούμε να την έχουμε, είναι μάλλον μελοδραματική από μια σκοπιά. Είναι σχεδόν ουτοπική κι ονειρική και χιλιοειπωμένη η λύση της αγάπης, όμως δεν μένει και κάτι άλλο να κάνουμε. Αν δεν είναι η πόλη σαν την πόρτα του σπιτιού, καθαρή και ευανάγνωστη, σαφής και προσβάσιμη, αν δεν είναι η πόλη το δωμάτιο που μεγαλώνουμε, αν δεν γεράσουμε από εκείνα τα μεσημέρια της Λιοσίων, δεν υπάρχει τόπος χωρίς εμάς.